The Wedding people

⚠️ TW: Deze recensie en het boek behandelen suïcidaliteit en een zelfmoordpoging als centraal thema, met een absurdistische en humoristische insteek.

Een weelderige zomerse bruiloft. Luxe hotel aan zee. Alles tot in de puntjes geregeld door een bruid die wéét wat ze wil. Álles.

En dan checkt Phoebe in.

Veertig. Pas gescheiden. Zielsalleen. Met álles behalve huwelijksgeluk aan haar hoofd. Ze heeft de bridal suite geboekt – ja, díé ja – omdat dit hotel de perfecte plek is om er een einde aan te maken. Een einde aan haar leven, ja. No worries, ze maakt er geen zooitje van. Niemand zal er iets van merken. Het personeel geeft een beleefd knikje als ze uit de kamer wordt gedragen, het bruidspaar kan daarna gewoon inchecken.

“Then at least wait until the wedding week is over!” The bride demands.
“I am not rescheduling,” Phoebe says. “This is not a dentist appointment”
“I seriously don’t get it. What’s the rush? You’re going to be dead forever, you know. You might as well wait a week.”

Ik lachte. Hard. En voelde me daar een beetje ongemakkelijk bij. Maar ook weer niet. Want deze sneue buitenstaander in ondergangsstemming dreigt de picture perfect bruiloft om zeep te helpen. Totdat de bruid een gesprek met haar aanknoopt. Onverwacht openhartig. Opluchtend. En dan nog een. En nog een. En voordat Phoebe er erg in heeft, wordt ze meegesleurd in het feestgewoel. Bruiloftsgast tegen wil en dank. Oh, en dan is daar ook nog een mysterieuze man. Nachtelijke ontmoeting. Complicaties. Maar misschien ook meer. Uiteraard. Ik bedoel. Wát.