Max, Mischa & het Tet-offensief

Max, Mischa & het Tet-offensief van Johan Harstad: ⭐️⭐️

Op Goodreads had dit boek net zo’n mytische status als ‘Het achtste leven’ dus ik had echt zin in dit boek! Spoiler: teleurstelling.

1230 pagina's lang worstelde ik me door Johan Harstads magnum opus, steeds wachtend en hopend dat het moment zou komen waarop ik zou begrijpen waarom iedereen dit boek zo briljant vindt. Ik wacht nog steeds.

Misschien ligt het aan mij? Misschien ben ik te ongeduldig? Te oppervlakkig? Te weinig waardering voor literatuur om de subtiele schoonheid van zinnen te waarderen die een halve pagina lang over iemands haar meanderen? En ja, Harstad kan schrijven. Heus. Die lange, jazzachtige zinnen die critici zo prijzen? Die zijn knap geconstrueerd. En ergens op de veranda in Italië realiseerde ik: ik was niet aan het lezen, ik was aan het doorbijten.

Want waar iedereen een hypnotiserende vertelling zag, zag ik eindeloze uitweidingen. Waar anderen werden opgeslokt door het verhaal, voelde ik me vooral... moe. Moe van beschrijvingen die nergens naartoe leiden. Moe van personages die zich voortslepen door hun eigen ontheemding zonder dat ik écht om ze ging geven. Moe van het gevoel dat ik door een dik pak pindakaas moest waden om bij iets te komen wat echt belangrijk was.